Recensie: 'Misschien wel niet' - Jannah Loontjens
Wie mij volgt op Goodreads of op Twitter, wist het al. Ik was niet bijzonder enthousiast over het eerste boek dat ik dit jaar las. Waarom leest u hier.
Meteen vanaf de eerste zinnen wisten we dat Loontjens kan schrijven. Het verhaal start in medias res, waardoor een vervreemdend en toch meeslepend effect ontstaat. Mascha en haar vrienden spelen een spel waarin ze doen alsof ze dood zijn. De anderen moeten daarbij een gepaste begrafenisrede verzinnen.
Terwijl Mascha dit aanhoort, deemsteren haar gedachten weg naar vroegere gebeurtenissen. Ze denkt aan haar weggelopen moeder, haar geheime chatrelatie met een Marokkaan en een recent ongeval. Deze gebeurtenissen lijken elkaar te overlappen. Verder in het verhaal zal Loontjens ditzelfde literaire principe gebruiken, waardoor de lezer vaak het gevoel krijgt dat de herinneringen en het heden door elkaar lopen.
Eigenlijk gaat deze roman over een soort midlife crisis van Mascha. Ze heeft alles om gelukkig te zijn (een mooie baan, een gezin, een huis) maar is het niet. Net als haar moeder zou ze soms liever weglopen van haar eigen leven. Loontjens kan dit gevoel zeer trefzeker verwoorden, maar verliest zich helaas in banale en soms zelfs platvloerse beschrijvingen. Zo buitelt Mascha van de ene situatie in de andere, waarbij de lezer meermaals de wenkbrauwen ophaalt. Wat is de meerwaarde van zulke scènes (bijvoorbeeld op de wc)? Ook de chatsessies tussen Mascha en haar geheime chatlover zijn geen verrijking voor het verhaal.
De kritische kanttekeningen over de sociale media zijn weliswaar een klein hoogtepunt, maar veel meer dan dat heeft Loontjens in deze roman helaas niet te bieden. Jammer.
(recensie geschreven in opdracht van Kunsttijdschrift Vlaanderen (copyright))
Gelukkig heb ik hiermee wel mijn eerste boek achter de kiezen voor Ik lees Nederlands. Op naar het volgende!
Meteen vanaf de eerste zinnen wisten we dat Loontjens kan schrijven. Het verhaal start in medias res, waardoor een vervreemdend en toch meeslepend effect ontstaat. Mascha en haar vrienden spelen een spel waarin ze doen alsof ze dood zijn. De anderen moeten daarbij een gepaste begrafenisrede verzinnen.
Terwijl Mascha dit aanhoort, deemsteren haar gedachten weg naar vroegere gebeurtenissen. Ze denkt aan haar weggelopen moeder, haar geheime chatrelatie met een Marokkaan en een recent ongeval. Deze gebeurtenissen lijken elkaar te overlappen. Verder in het verhaal zal Loontjens ditzelfde literaire principe gebruiken, waardoor de lezer vaak het gevoel krijgt dat de herinneringen en het heden door elkaar lopen.
Eigenlijk gaat deze roman over een soort midlife crisis van Mascha. Ze heeft alles om gelukkig te zijn (een mooie baan, een gezin, een huis) maar is het niet. Net als haar moeder zou ze soms liever weglopen van haar eigen leven. Loontjens kan dit gevoel zeer trefzeker verwoorden, maar verliest zich helaas in banale en soms zelfs platvloerse beschrijvingen. Zo buitelt Mascha van de ene situatie in de andere, waarbij de lezer meermaals de wenkbrauwen ophaalt. Wat is de meerwaarde van zulke scènes (bijvoorbeeld op de wc)? Ook de chatsessies tussen Mascha en haar geheime chatlover zijn geen verrijking voor het verhaal.
De kritische kanttekeningen over de sociale media zijn weliswaar een klein hoogtepunt, maar veel meer dan dat heeft Loontjens in deze roman helaas niet te bieden. Jammer.
(recensie geschreven in opdracht van Kunsttijdschrift Vlaanderen (copyright))
Gelukkig heb ik hiermee wel mijn eerste boek achter de kiezen voor Ik lees Nederlands. Op naar het volgende!
