La rêveuse d'Ostende #ILF 2015

Je consacre mon temps à la lecture. Et à la relecture. Oui, surtout. Je relis beaucoup. Les chefs-d'oeuvre ne se révèlent qu'à la troisième ou à la quatrième fois, non?
Ik besteed mijn tijd aan lezen. En herlezen. Ja, dat vooral. Ik herlees veel. Meesterwerken laten zich pas zien bij de derde of vierde keer, toch?
(Eric-Emmanuel Schmitt, La rêveuse d'Ostende, Albin Michel, 2007, p. 16, mijn vertaling)
Hoewel ik eerder Odette Toulemonde et autres histoires las (en zelfs de film bekeek), heb ik voor de rest maar bitter weinig van de Franstalige Belg Eric-Emmanuel Schmitt gelezen. Met deze verhalenbundel moest daar verandering in komen.

Dat heb ik me zeker niet beklaagd. De verhalen zijn stuk voor stuk pittig en hebben universele thema's als liefde en dood. Je zou denken dat die formule snel uitgewerkt raakt, maar toch kan Schmitt aan elk verhaal een originele twist geven. De verhalen eindigen steevast met een geslaagde pointe.

Het boek begint met het titelverhaal, La rêveuse d'Ostende. Een Parijse schrijver met niet nader verklaard liefdesverdriet trekt naar Oostende om zich te bezinnen. Hij huurt een étage bij Emma Van A., een oud vrouwtje met een gigantische bibliotheekkamer. Gaandeweg vertelt ze hem haar grote liefdesverhaal. Maar waar ligt de grens tussen fictie en realiteit? Voor mij was dit het beste verhaal uit de bundel. Het had evengoed een aparte novelle kunnen zijn. 

Daarna lezen we Crime parfait, over een echtgenote die haar man vermoordt door hem in een afgrond te duwen in de Franse Alpen. Wat volgt, is een fictionalisering van haar eigen onschuld. Het motief van de moord stelde me wel wat teleur, en ook het einde was voorspelbaar.

La guérision sprak me meer aan. Een onzekere, mollige verpleegster leert zichzelf opnieuw waarderen dankzij een charmante maar blinde patiënt. Een eigentijds verhaal over hoe ons zelfbeeld ons gedrag bepaalt. 

Les mauvaises lectures is een beetje een sardonisch verhaal om literaire snobs een lesje te leren. Een leraar geschiedenis beweert dat hij nooit fictie leest en lacht met mensen zoals zijn nicht, die romannetjes koopt in supermarkten. Tot hij zelf begint te lezen...

La femme au bouquet is het kortst en is eigenlijk meer een aanzet, een inspiratiebron voor iets wat een verhaal zou kunnen worden. Ik vond het niet echt een verhaal en het was ook wat te kort. Nochtans spreekt het uitgangspunt tot de verbeelding: een oude vrouw wacht elke dag op een perron in het station van Zürich, een boeket bloemen in de hand. Op wie of wat laat zich raden...

Dit boek was zeker geen hoogstaande literatuur, maar ik heb er desalniettemin erg van genoten. Schmitt schrijft vlot en zijn verhalen laten de lezer achter met een glimlach. Soms volstaat dat.


Populaire posts