Een culturo zijn, wat is dat?

Het was in de debuutroman van Chris Ceustermans, De boekhandelaar (een recensie volgt!) dat ik het woord voor het eerst las. En zowaar enkele uren daarna hoorde ik het nog eens, in God in Frankrijk - De Groote Oorlog hoorde ik Karl Vannieuwkerke het zeggen over een wielrenner die artikels schreef. Culturo. Het woord prikkelde me meteen, want het klonk herkenbaar en een tikkeltje negatief.

Toen ik woord googelde, kwam ik op de site van de taaltelefoon terecht. Die gaf me de volgende definitie:
Het woord culturo duikt de laatste tijd geregeld op in de dagbladen. Soms is het een neutrale aanduiding voor cultuurconsumenten en cultuurliefhebbers in het algemeen, zoals theater- en bioscoopbezoekers. Vaak heeft het een negatieve bijklank en is het een spottende aanduiding voor trendy cultuursnobs die hun neus ophalen voor massacultuur. Zoals wel meer afgeleide persoonsaanduidingen die eindigen op -o – denk aan lesbo, positivo, slimbo, schizo en vego – heeft culturo een informeel en spreektalig karakter.
24 november 2003 (http://taaltelefoon.vlaanderen.be/nlapps/docs/default.asp?id=132)
Net wat ik dacht. Een andere site leerde me dan weer dat culturo vooral in Vlaanderen gebruikt wordt. Staat men in Vlaanderen dan minder open voor cultuurliefhebbers dan in Nederland? Dat wil ik liever in het midden laten. Alleen vind ik het jammer dat het woord een spottende bijklank heeft. Terwijl ik het woord 'cultuur' toch altijd met positieve dingen associeer. Tijdens het vak Latijn was het zelfs m'n favoriete onderdeel van de les. Maar dat komt uiteraard omdat ik zelf een culturo ben. Of wat had u gedacht?

Ten eerste is er mijn favoriete hobby: lezen en alles wat daarbij hoort. Praten over lezen. Schrijven over boeken. Luisteren naar auteurs. Boeken laten signeren. Discussiëren. Ik doe niets liever. Maar goed, een boekenwurm zijn impliceert nog niet meteen dat ik een culturo ben.

De echte culturo in mij komt pas naar boven als ik op reis ga. Citytrips dan nog wel, waar ik op zoek ga naar musea, schrijvershuizen en culturele hotspots. Ik haal mijn hart op bij het zien van mooie schilderijen en authentieke gebouwen. En ja, ik noteer ook mijn reisindrukken en cultuurbelevenissen in een klein zwart boekje (check mijn profielfoto). Toch is het geen Moleskine (ha!). Wel een soortgelijk boekje uit De Slegte/Polare (en hierdoor ben ik toch weer een culturo).

Culturofoto in Oslo

Een bioscoopbezoeker ben ik ook. Hoewel, dat is al serieus verminderd sinds ik werk. In mijn studententijd waren er soms periodes waarin ik elk weekend naar een film ging kijken (vaak dan nog Franse films). Tijdens mijn Erasmusperiode had ik zelfs een abonnement voor de faculteitscinema. Culturo? Absoluut.

Maar op het gebied van theater faal ik. In Praag ging ik eens met een vriendin naar een postmoderne theatervoorstelling kijken. Ik had speciaal mijn galajurk aangetrokken, waardoor ik compleet uit de toon viel. In het begin probeerde ik nog te volgen, maar even daarna was ik helemaal afgeleid. Het kon me niet boeien. Ook in België heb ik mindere ervaringen met theater. Zo zag ik eens een voorstelling van de toneelgroep Skagen. Het scenario herhaalde zich: mijn gedachten dwaalden af en achteraf kon ik geen zinnig woord zeggen over het stuk. Een culturo, snobistisch? Niet dus.

Culturo zijn is relatief. Het hoeft ook niet negatief te zijn, integendeel. We zijn allemaal een beetje een culturo. En dat is maar goed ook.

Populaire posts