Favoriete Franse films

Franse films en ik, het is niet altijd een goede combinatie geweest. Hoewel ik hou van Franse boeken en schilderijen (en eten!), is de cinema van onze zuiderburen heel andere koek. Zo heb ik slechte ervaringen met films als Caché (er gebeurt praktisch niets), L'écume des jours (te absurd voor mij) en Entre les murs (wel goed, maar het einde vind ik nogal een anticlimax). De films met Louis de Funès zijn wel grappig, maar soms wat overdreven. En de films van de broers Dardenne zijn wel mooi, maar vaak wat zwaar op de hand. Enfin, ik heb met de jaren zelf moeten uitzoeken welke Franse films wél bij mij passen.

Welke films ik dan zoal bekijk? Geen al te zware kost. En blijkbaar heb ik een voorkeur voor kleurrijke Franse musicals (waarschuwing: wie musicals haat, hoeft niet meer verder te lezen). Verder ben ik fan van Kristin Scott Thomas, Isabelle Huppert en Cathérine Deneuve. 

Lijstjesgewijs geeft dat het volgende:

Il y a longtemps que je t'aime
Met deze film maakte Philippe Claudel zijn debuut als regisseur. Aangezien ik enorm benieuwd was naar zijn eerste film, ben ik deze film gaan bekijken in de bioscoop, midden in een examenperiode. Dat heb ik me toen niet beklaagd: de film geeft een goed beeld van het Franse familieleven. Léa en Juliette zijn twee zussen die elkaar na een lange periode terugzien. Juliette heeft namelijk in de gevangenis gezeten. De zussen leren elkaar opnieuw kennen terwijl Juliette gaat inwonen bij het gezin van Léa. Gaandeweg komen we meer te weten over het verleden van Juliette. Een film die ik regelmatig eens herbekijk omdat hij me doet denken aan de tijd toen ik nog aan een Franse universiteit werkte. De ongedwongen sfeer en de gevoelige thematiek maken van deze film een echt pareltje. De trailer vind je hier.

Tous les soleils

Ook de tweede film van Philippe Claudel is de moeite waard. Zijn derde (Avant l'hiver) is minder mijn ding. Maar bon, Tous les soleils is een pak luchtiger dan Il y a longtemps que je t'aime. Een Italiaanse vader woont samen met zijn dochter in Strasbourg. Hij heeft een interessante job als muziekprofessor, een puberende dochter en grappige broer. Toch mist hij nog steeds zijn overleden vrouw. De filmmuziek (Tarantella) is ook prachtig. Hier vind je een trailer.

Copacabana

Een Frans-Belgische film die wat wegheeft van Aanrijding in Moscou. Of komt dat doordat de Vlaming Jurgen Delnaet ook meespeelt? In ieder geval mocht hoofdrolspeelster Isabelle Huppert zich uitleven in haar rol als marginale moeder. Tegelijkertijd is het ook leuk om haar door Oostende te zien zwalpen.
Bekijk hier de trailer.


8 femmes

Terwijl Isabelle Huppert nog een disfunctionele mama was in de vorige film, is ze hier een seutige zus van Cathérine Deneuve. Deze film heeft ongetwijfeld evenveel haters als liefhebbers, want het is een vrij vreemde musical, met absurde en grappige beelden. De man des huizes is vermoord en dus zoeken de acht vrouwen die met hem verwant zijn uit wie het gedaan heeft. Zijn vrouw, zijn minnares, zijn dochters, zijn (schoon)moeder, de poetsvrouw... iedereen is verdacht. Al zingend proberen ze de dader te vinden. Een soort Cluedo op muziek die ik heel vermakelijk vond.

Potiche


Ook dit is een musical met Cathérine Deneuve. Deze keer is haar man niet vermoord, maar heeft hij een hartaanval gekregen waardoor hij zijn paraplufabriek niet meer kan besturen. Suzanne Pujol (Deneuve) ziet dit als een unieke kans om aan het roer te staan van het bedrijf van haar man. Zo kan ze aantonen dat ze meer is dan een simpele huisvrouw (une potiche, een decoratief stuk versiering). De trailer geeft de hilariteit van deze feministische film goed weer.

Les parapluies de Cherbourg 

We blijven in de paraplubusiness. In het havenstadje Cherbourg regent het bijna altijd, maar toch verkopen Geneviève en haar moeder niet genoeg paraplu's om financieel rond te komen. Maar Geneviève heeft wel het geluk in de liefde gevonden, ze heeft een prille relatie met de automonteur Guy. Op een dag moet Guy echter vertrekken voor zijn militaire dienst. Zullen ze elkaar trouw blijven tijdens hun afscheid? Dit uitgangspunt levert een hartverscheurende film op, waarin trouwens alleen maar wordt gezongen. Het ritme is een stuk langzamer dan in de bovenstaande films. Les parapluies de Cherbourg dateert namelijk uit 1964. De film wordt intussen als een Franse klassieker beschouwd en zou zelfs de regisseur van La La Land geïnspireerd hebben. Ik begrijp volledig waarom!
Deze film kan je trouwens integraal bekijken op YouTube, met Engelse ondertiteling.

Nog een fijne 14 juillet!

P.S: In tegenstelling tot wat mijn inleiding deed uitschijnen, zijn er nog heel wat goede Franse films. Het heeft gewoon even geduurd tot ik ze ontdekte. Als jullie graag nog een blogpost over Franse films lezen, laat dan gerust iets weten in een reactie :-)

Populaire posts