Lezen in de trein naar Keulen

Vorige week trokken we er even op uit voor een citytripje Keulen. Hoewel ik me had voorgenomen om te schrijven in de trein (geen internet, geen afleiding, geen huishouden), had ik op het laatste moment toch nog een boek meegenomen. Je raadt het al: na een korte nacht (we vertrokken vroeg) had ik meer zin om te lezen dan om te schrijven. Ik vrees dat ik ergens ook altijd meer een lezer dan een schrijver zal blijven. Maar goed, mijn lectuur zorgde wel voor inspiratie.


Onderweg naar Keulen las ik Rotmoevie, een jeugdboek van Marian De Smet. Een Nederlandse jongen en een Vlaamse jonge vrouw gaan onbewust samen op de vlucht voor hun verleden. In een sobere maar trefzekere stijl beschrijft De Smet hun belevenissen door Frankrijk. Ondertussen krijg je ook veel flash-backs over wat de aanleiding was voor de vlucht van Eppo (de Nederlandse jongen). De afwisseling tussen heden en verleden verloopt soepel en aan het einde komt alles mooi samen.

In Keulen was ik zoals gewoonlijk een typische toerist. We bezochten de Dom, het Gallo-Romeins museum, het chocolademuseum, het eau de cologne museum van Farina en het Walraffmuseum. Verder genoot ik van alles wat in bloei stond in de botanische tuin en flaneerden we ook een beetje aan de oevers van de Rijn. Sinds een paar jaar houd ik ook een reisjournaal bij, en noteer ik zorgvuldig wat we elke dag gedaan en gegeten hebben.
de Dom
Gallo-Romeins museum
flaneren aan de Rijn
een zonovergoten botanische tuin
chocolademuseum
eau de cologne van Farina
 Voor de terugweg kocht ik in de Hauptbahnhof van Keulen een pocketversie van Us van David Nicholls. Op Goodreads las ik alleen maar lof over deze man en de verfilming van zijn vorige boek One day had me niet onberoerd gelaten. Bijna vierhonderd pagina's lang versmolt mijn leven met dat van Douglas, Albie en Connie, een speciaal gezin dat misschien voor het laatst samen een reis langs Europese kunststeden maakt. Ze waren net als ik typische toeristen, maar er was meer. Het is een boek over onzekerheid, wetenschap, kunst, relaties en het gezinsleven in al zijn facetten. Het reizen door het Europese vasteland gaf het verhaal een meerwaarde, maar was niet het belangrijkste. Nicholls schrijft een beetje zoals Griet Op de Beeck: herkenbaar maar levensecht. Het boek had voor mij wel op een ander moment mogen eindigen, met iets meer ruimte voor verbeelding. Nu had ik het gevoel dat alles een beetje te dwangmatig werd samengevoegd. Desalniettemin mooi en meeslepend.

Dus ja, eens te meer heb ik ervaren dat reizen en lezen hand in hand gaan. Ik heb wel het gevoel dat mijn leeshonger even gestild is (ik las tot nu toe 7 boeken in juli), hoewel er altijd nog meer op me wacht...

Populaire posts