Uitgelezen: 'Lijmen/ Het Been' van Willem Elsschot

Na een druk maar leuk sociaal weekend liet ik me deze zondagmiddag achteruit zakken met een boek. Een klassieker dan nog wel uit de Belgische literatuur: Lijmen/Het been van Willem Elsschot. Hoewel het boek al een aantal jaren op m'n boekenplank staat, werd ik er nu pas toe aangezet om het te lezen dankzij de 'augustus klassieke literatuur maand' van Sandra schrijft en leest. Eerder had ik al met veel plezier Kaas en Villa des Roses van Elsschot gelezen.

Het is altijd een beetje wennen aan de droge en zakelijke stijl van Elsschot. Maar eens je dat gewoon bent, lezen zijn verhalen erg vlot. Eigenlijk bestaat Lijmen/Het been uit twee romans, die inhoudelijk bij elkaar aansluiten en daardoor vaak als 1 boek uitgegeven worden. In Lijmen (1923) maken we kennis met Frans Laarmans (die het verhaal aan een cafébezoeker vertelt) en zijn baas, de heer Boorman. Die laatste is hoofdredacteur van het Wereldtijdschrift, dat eigenlijk een veredelde brochure is. Boorman is een gewiekste reclameman, in een tijd waarin reclame nog in zijn kinderschoenen staat. Hij verkoopt advertentieruimte in zijn tijdschrift aan goedgelovige bedrijfsleiders, en zorgt ervoor dat die bedrijfsbazen zelf het tijdschrift kopen. Hiervoor moet hij ze eerst 'lijmen', dat wil zeggen: ze naar de mond praten zodat ze zoveel mogelijk exemplaren van het tijdschrift kopen. De advertenties flanst hij samen met Laarmans in elkaar en zijn losse variaties van hetzelfde. 

Boorman en Laarmans in de verfilming van Robbe De Hert (bron)

Wanneer ze echter een gehandicapte bazin van een ijzerbedrijfje opzadelen met honderdduizend exemplaren, loopt het een beetje uit de hand. De vrouw in kwestie heeft een slecht been dat ze eigenlijk zou moeten laten verzorgen. Door de aankoop van het Wereldtijdschrift, gaat ze niet alleen financieel maar ook lichamelijk achteruit. In Het been (1938) krijgt Boorman wroeging over deze zaak. Hij probeert zijn fout uit het verleden recht te zetten. Maar lukt hem dat ook? 
Willem Elsschot (bron)

Ik heb Lijmen/ Het been graag gelezen. Het reclamethema en de daarbij horende geldklopperij is nog steeds actueel. Maar ik heb vooral genoten van de humor in dit boek. De scènes waarin Boorman en Laarmans flauwe advertenties opstellen, zijn doordrenkt van ironie. Net zoals Droogstoppel in Max Havelaar (jeweetwel, die andere klassieker, van Multatuli) valt Boorman graag in herhaling, waardoor de absurditeit van sommige gebeurtenissen extra in de verf wordt gezet. Verder vind ik het fijn om eens een Belgische klassieker te lezen, waarin af en toe wat Frans niet wordt geschuwd (hoewel er ook ergens gepleit wordt voor de Vlaamse zaak). Elsschot is zonder twijfel een Belgische schrijver waar we trots op mogen zijn. Met deze recensie spoor ik jullie dan ook aan om hem eens te (her)lezen...

Populaire posts