Sinds kort schrijft de door mij bewonderde schrijfster
Ann De Craemer taalblogs voor De Morgen onder de noemer
'Ik hou van taal'. Ze heeft het onder andere over de taalontdekkingen van haar neefje, de subtiliteit van komma's en deinst er ook niet voor terug om eens
tegen de schenen van de Dikke Van Dale en Ruud Hendrickx te schoppen.
Ook ik hou van de Nederlandse taal. In al haar facetten: 'Vlaams' of 'Hollands', geschreven of gesproken, met dialect doorspekt of met een puristische kam glad gestreken. Maar de Nederlandse taal klinkt volgens mij op haar mooist met een exotisch sausje. Als NT2-lerares verwonder ik me dagelijks over het Nederlands van mijn cursisten. De Amerikanen spreken het met een vrolijk zangerig accent, Polen en Russen kleden de taal een beetje uit door lidwoorden weg te laten, Duitsers mixen Nederlands met hun eigen taal en Frans- en Spaanstaligen proberen hun aversie tegen de voor hen vreemd klinkende 'marktkramerstaal' met alle g's en sch's te overwinnen. En dan heb ik het nog niet over perfectionistische Hongaren of gemotiveeerde Roemenen, die elk woord ijverig noteren. Of over Iraanse dames die het Nederlands zoveel zachter uitspreken.
Eens de cursisten op dreef zijn, kan je tot grappige ontdekkingen komen die gegarandeerd voor hilariteit in de klas zorgen. Zo stelde een Namibische cursiste me eens de volgende vraag: 'Hoe zeg je eigenlijk
to fart in het Nederlands? Is dat gas geven?' Enkele Franse studenten merkten tijdens een les ook op dat statistiek culinair kan zijn: een taartdiagram is voor hen 'un camembert'.
Toegegeven, toen ik als neerlandica de beslissing nam om Nederlands aan anderstaligen te gaan geven, heb ik getwijfeld. Er zou weinig of geen literatuur aan te pas komen, dacht ik. Maar ik had het mis. Nog nooit heb ik zoveel verborgen verhalen in het Nederlands gehoord.
