Over het back to school gevoel

De zon scheen buiten, maar ik zat binnen achter mijn computer. Te prutsen aan oefeningen voor het nieuwe schooljaar en een beetje gefrustreerd omdat ik te weinig heb geschreven deze vakantie. 

Aan het einde van de zomervakantie word ik altijd geplaagd door een vreemd voorgevoel dat me terug doet grijpen naar mijn schoolboeken en lesvoorbereidingen. Telkens weer lijkt het alsof ik mezelf moet heruitvinden. 

Toen ik dus, in gemijmer verzonken, naar mijn computerscherm staarde, werd ik gebeld. Het was V., een Oekraïense cursiste. Van november tot en met januari had ik aan haar lesgeven, vier ochtenden per week. 

'Dag Sarah, hoe gaat het met jou?'

'Heel goed, en met jou?'

'Ook goed! Sarah, ik denk nog vaak aan jou. Jij was de beste lerares! Ik weet dat je in de zomer verjaart. Ik heb nog een cadeautje voor jou.'

'Oh, maar dat hoef je niet te doen! Hoe is het met je Nederlands?'

'Goed, maar in D. was er geen klas in maart. Dus ik begin in september. Ik ben blij.'

'Heel goed, fijn voor jou!'

'Sarah, heb je zin om eens af te spreken?'

'Ja, dat is goed. Ik ben vrij vandaag, of morgen, of volgende week?' (Het is duidelijk dat ik afleiding zocht.)

'Ik laat je iets weten. Goed?'

We zeggen gedag en sturen nog wat berichten. De volgende dag rijd ik naar haar huis, want ze wil me ook laten zien hoe ze woont. Ik dacht terug aan de gesprekken die ik met V. had gehad in de auto, want we wonen in dezelfde stad en reden soms samen naar school. V. was een enorm gemotiveerde cursiste die hield van orde en regelmaat in de klas. Haar grammatica kende ze vanbinnen en vanbuiten en hoewel ze nog maar in niveau 2 zat, kende ze al woorden van enkele niveaus hoger. Piekfijn uitgedost en aandachtig kon ze luisteren. Net vijftig geworden maar met de looks en de uitstraling van een prille veertiger. Ze wilde snel de taal machtig zijn, ze wilde een job vinden met haar diploma Economie, ze wilde vooruit. 

Ze toont me haar prachtige huis dat ze helemaal zelf heeft ingericht, modern en gezellig. Ik krijg een rondleiding door alle kamers, nergens is er een vuiltje te bekennen, hoewel ze niet van poetsen houdt. 

Ik krijg een cadeautje, een bloesje, denk ik, maar ze zegt me dat het een jurkje is. Jammer genoeg zijn mijn Vlaamse heupen wat breder dan die van Oekraïense vrouwen. Toch een bloesje dan maar. 

Op haar zonnige terras toont ze me foto's van haar dochter, die even oud is als ik en ondertussen perfect geïntegreerd is in Nederland. We drinken koffie en eten nootjes. Ik complimenteer haar met haar huis, met haar dochter en schattige kleindochter. Ze bedankt me met een glimlach, maar is niet tevreden over zichzelf.

'Ik ben vijftig, ik had nooit gedacht van mezelf dat ik nu huisvrouw zou zijn. Ik wil terug een carrière.' 

Ik zeg dat het haar wel zal lukken, dat alles goed komt. Dat hoop ik toch voor haar. Tegelijk ben ik jaloers op de leerkracht die haar in september in de klas zal hebben, deze bruisende dame vol levenslust en ijver. Ik kom thuis en denk weer aan mijn oefeningen. Ik wens alle NT2-leerkrachten een cursist(e) toe zoals V.