Een interview met Eveline Vanhaverbeke

Enkele jaren geleden googelde ik eens, tijdens mijn eeuwige zoektocht naar nieuwe lectuur, de woorden "auteur" en "leerkracht". Zo kwam ik op de site van Eveline Vanhaverbeke terecht. Een docente Frans uit West-Vlaanderen met een voorliefde voor historische en spannende romans. Terwijl ze in De verborgen prelude (2013) de lezer nog op zoek liet gaan naar een muziekstuk van Chopin, gaat ze in haar meest recente roman Vergeten dagen (2015) veeleer de psychologische toer op. Een trauma uit het verleden houdt een heel dorp in de ban.

Maar wie is Eveline Vanhaverbeke eigenlijk? We vonden het hoog tijd om haar eens aan het woord te laten.



Wie zijn je literaire voorbeelden?
Literaire voorbeelden onder de vorm van favoriete auteurs heb ik niet. Wel heb ik door de jaren heen boeken gelezen waarvan ik dacht: Ik wilde dat ik dit boek had geschreven. Boeken waarvan ik ondersteboven was. Zo zijn er enkele romans die ik elk jaar herlees omdat ik er blijf van genieten. Door de jaren heen heb ik echter geleerd dat ik niet zomaar mag aannemen dat een geniaal boek noodzakelijk betekent dat ik elk boek van die bewuste auteur ook goed zal vinden. Het is me vroeger al te vaak overkomen dat ik na het lezen van een meesterwerk zonder nadenken een volgend boek van diezelfde auteur ging kopen. En dan viel de leeservaring soms tegen.

Heb je schrijfrituelen? Welke?

Aangezien schrijven niet mijn hoofdberoep is, moet ik het doen tijdens gestolen momenten. Ik heb een veeleisende job en een gezin met drie kinderen. Het komt erop aan zo efficiënt mogelijk mijn tijd in te delen zodat er hier en daar eens een uurtje of een half uurtje vrijkomt om te schrijven. Ik heb dan ook geen vaste rituelen die me kunnen leiden aangezien de structuur ontbreekt. Ik ga gewoon zitten, sla mijn laptop open, herlees de pagina’s die min of meer afgewerkt zijn en ga daarna verder.

Welke karaktertrekken van jezelf zijn terug te vinden in de personages uit Vergeten dagen?

Er zit heel wat van mezelf in de hoofdpersonages uit Vergeten dagen. Dat heb ik zelf pas ontdekt toen ik het boek af had. Ik was me er tijdens het schrijven niet van bewust. Toch kan ik niet zomaar onder woorden brengen over welke kenmerken het precies gaat. Het zijn deeltjes van mijn karakter, fragmenten uit eigen ervaringen en flitsen van overtuigingen die verwerkt zitten in de persoonlijkheden van mijn personages, maar geen enkel personage valt compleet samen met wie ik zelf ben.

In mijn recensie vergeleek ik Vergeten dagen met Les âmes grises (Grijze zielen) van Philippe Claudel. Een terechte vergelijking volgens jou?

Toen ik de bewuste recensie las, moest ik in elk geval wel glimlachen. Ik had het verhaal uit Les âmes grises namelijk wel degelijk in gedachten toen ik de plot van Vergeten dagen uitgewerkt heb. De roman is een soort vertrekpunt geweest voor mijn inspiratie. Zowel de opbouw van de plot, de vertelstijl als de inhoud van Vergeten dagen zijn uiteindelijk erg verschillend van die van Les âmes grises, maar blijkbaar heb jij op de een of andere manier aangevoeld welke bron me initieel gevoed heeft.

Hoe zie je jezelf evolueren als auteur?

Eigenlijk heb ik zelf geen idee waar ik zal uitkomen in mijn carrière als auteur. Ik ben begonnen met het schrijven van twee gelijkaardige historische romans. Daarna had ik ineens geen zin meer om de historische toer op te gaan en koos ik voor een hedendaagse spannende psychologische roman. Nu ben ik aan het werken aan een roman die nog meer de psychologische kant uit gaat, zonder het spanningselement. Dit soort verhaal is wat ik op dit moment het liefste schrijf, maar ik besef dat ik binnen enkele jaren misschien zal beslissen om weer iets totaal anders te gaan doen. Een auteur moet in de eerste plaats het boek schrijven dat hij zelf graag zou lezen. Als lezer ben ik geëvolueerd. De auteur in mij is gevolgd.

Welk advies zou je geven aan iedereen die een schrijfdroom achterna jaagt?

Ik zou zeggen: Ga ervoor. Probeer het in elk geval. Denk niet zomaar dat het toch nooit zal lukken. De kans dat je opgepikt wordt door een uitgever is inderdaad klein. Daar moet je realistisch in zijn. Er wordt gezegd dat 1 op de 100 manuscripten uitgegeven wordt. Volgens sommigen is het zelfs nog een pak minder. Dat is weinig, maar als je je daardoor laat ontmoedigen, dan zul je nooit weten of het je misschien toch gelukt was. Laat je ook niet ontmoedigen door de afwijzing van je eerste manuscript. Begin opnieuw en probeer het een tweede keer. Veel grote schrijvers werden ook eerst afgewezen. Doorzetten is dus de boodschap want schrijven is een vaardigheid die net zoals andere vaardigheden ingeoefend moet worden. Talent is de basis van waaruit je kunt vertrekken, maar daarna komt het erop aan dat je oefent, elke dag, om langzaam beter te worden.
 
Bedankt voor dit interview, Eveline!



Populaire posts