Le bleu est une couleur chaude

Even geleden zag ik op Canvas de film La vie d'Adèle. Ik had gehoord dat de film een Gouden Palm gewonnen had, wist zelfs dat Saskia De Coster erin figureerde. Maar zoals altijd ontdek ik de hype een beetje later. Wat te denken van deze film, over een lesbische relatie, met vaak zeer expliciete scènes? Eerlijk gezegd vond ik het best wel een sterke film, heel goed geacteerd, met interessante vragen die opgeroepen werden. Ook het einde triggerde me wel. Verder was ik aangenaam verrast dat het verhaal zich in Lille afspeelde, waar ik twee jaar gewerkt en een half jaar gestudeerd heb. Herkenning en vervreemding.


Dus wilde ik ook het boek lezen waarop de film gebaseerd was. Of beter: de graphic novel. Het was van mijn studententijd geleden dat ik nog een graphic novel las, deze was een verademing. Al weet ik niet zeker of ik sommige dingen even goed begrepen zou hebben als in de film. Da's nu eenmaal mijn probleem met graphic novels: de beelden spreken soms voor zich en dat moet je meenemen in je lezing. Niet altijd even evident voor zo'n letterstaarder als ik...

Waarover gaat het?

‘Mijn blauwe engel Hemelsblauw Blauw als rivieren Bron van het leven...’ Het leven van Clémentine verandert ingrijpend wanneer ze Emma ontmoet, een meisje met blauw haar, dat haar laat kennismaken met alle facetten van de begeerte. Ze stelt haar in staat om eindelijk de blik van de anderen te trotseren. Julie Maroh vertelt ons dit verhaal met een typisch vrouwelijke tederheid en zonder enig voyeurisme. Op de pagina’s van haar dagboek beschrijft Clémentine hoe de twee meisjes samen ontdekken wat liefde en gevoelens inhouden. Een teder en gevoelig verhaal, overweldigend en verontrustend tegelijk. Een aangrijpende graphic novel over een leven dat op zijn kop gezet wordt door de liefde Deze strip heeft de prijs van het publiek in Angoulême 2011 gewonnen. (flaptekst)
 
Zonder al te veel weg te geven kan ik wel zeggen dat de graphic novel van Julie Maroh op enkele fundamentele punten niet overeenkomt met de film. Welke versie is beter: boek of film? Eerlijk gezegd vind ik het open einde van de film veel suggestiever en dus interessanter voor het verhaal. De psychologische kwesties waarmee de personages worstelen komen in het boek soms wat melodramatisch over, terwijl dit in de film prima opgevangen werd door de goede actrices.

Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik Le bleu est une couleur chaude niet zou aanraden. Het blijft een gevoelig verhaal en de tekeningen zijn een absolute meerwaarde! Van grijs naar blauw, wanneer Emma in Clémentines leven komt.

Eind augustus bezocht ik eerder toevallig het stripverhalenmuseum in Brussel. Daar trof ik enkele originele tekeningen aan van Julie Maroh, die blijkbaar beeldverhaal gestudeerd heeft aan Sint-Lukas. Een mooie ontdekking!



Populaire posts