Chur


Ergens arriveren op een zondag geeft altijd een vertekend beeld. Parasols van cafeetjes zijn gesloten, grote winkels moeten het alleen van hun etalages hebben. In Chur was zelfs een restaurant vinden een schier onmogelijke zaak. We vroegen de hotelreceptioniste om raad. Zo kwamen we bij een hip en vrolijk restaurant terecht, waar we met een gerust gemoed onze curry's oplepelden.

De volgende dag zochten we hogere regionen op. Met de kabelbaan naar Brambrüesch, eerst in een grote cabine met kindjes, daarna in een kleiner liftje met ons twee. Eens boven zetten we meteen de afdaling in. De Alpen lachten ons toe, gewaagde mountainbikepaden lieten we - in halve bewondering en bezorgdheid - links liggen. Ook afdalen kan zwaar zijn. Voeten schoven vooruit, kuitspieren werden aangespannen. Hoe dieper we gingen, hoe steiler de paden. Sandaalsluitingen sneden in mijn huid, mijn zonnebril gleed van mijn neus. 

Een douche spoelde onze kleine pijnen weg. We trokken iets nieuws aan en doken opnieuw de bergstad in, met een gids in onze oren. Het was alsof de smalle straatjes, fonteinen en torens ons rechtstreeks aanspraken.

Populaire posts