Drie keer Parijs

Dat ik al drie keer Parijs heb bezocht, heeft met deze blogpost eigenlijk niets te maken. Maar de stad is de laatste tijd ook drie keer in mijn gedachten geslopen door twee boeken en een film.

Dat is wat ik bemin - Isabelle Rossaert

Bij Jannie las ik een enthousiaste bespreking van deze roman. Het boek sprak me zodanig aan, dat ik het meteen ben gaan halen. Ik werd niet teleurgesteld. In een mooie, heldere stijl vertelt Rossaert het verhaal over Valérie, die eerst haar moeder en daarna haar geliefde verloor. Als studente in Parijs probeert ze haar leven weer op te bouwen. Ze bezoekt regelmatig het Musée de Cluny, raakt gefascineerd door de wandtapijtenreeks De dame met de eenhoorn en schrijft er een artikel over, samen met journalist Jean-Michel. Toch haalt het verleden haar vaak in. De Provence is nooit ver weg en het ongeval waardoor haar geliefde stierf vormt een interessant knooppunt aan verhalen. Een debuut dat ik ook wel had willen schrijven.


Midnight in Paris - Woody Allen

Toegegeven, bijna alle Amerikaanse films over Parijs zijn ongeloofwaardig. De beelden van de stad lijken wel uit een reiscatalogus geplukt. Zo ook bij deze film. Maar je bent er mee weg. Een jonge schrijver die met zijn verloofde en haar familie op vakantie is in Parijs, raakt helemaal vervoerd door de stad. Hij voelt er de harteklop van schrijvers en schilders die er gewoond hebben en raakt uiteindelijk verzeild in een avondlijke tijdreis naar het Parijs van de jaren twintig. Een film over ambities, literaire idolen en nostalgie. Ideaal voor wie in gedachten terug wil keren naar het zorgeloze Parijs van voor de aanslagen.

Dans le café de la jeunesse perdue - Patrick Modiano
Ik weet niet meer waar, maar ergens las ik een vergelijking tussen het boek van Isabelle Rossaert en het werk van Modiano. Of mijn oog is op zijn naam gevallen toen ik informatie over haar roman zocht, dat kan ook. Sowieso wilde ik wel eens proeven van het oeuvre van deze Nobelprijswinnaar. Al vanaf de eerste pagina's was ik betoverd door de stijl van Modiano. De lezer krijgt een blik op de gelagzaal van een café in Parijs, de Condé. Het lijkt alsof je naar een schilderij kijkt met verschillende personages, elk met hun bijzonderheden. Vervolgens wordt je aandacht getrokken door een eenzame figuur. Een dame. En dan besef je dat de hele scène eigenlijk om haar draait, dat de anderen maar nevenpersonages zijn in haar verlatenheid. Op die manier laat Modiano meerdere vertellers aan het woord. Elk van hen werpt een blik op Louki, maar niemand kan haar vatten... Dit is zeker niet het laatste dat ik van Modiano heb gelezen.

Welke boeken of films brachten jou al naar de lichtstad?

Populaire posts