Over een juweeltje & een geschenk

Net voor de Paasvakantie kreeg ik een bijzonder pakketje in de bus van de bijzonder lieve Jannie. Voor het eerst had ik een Literair Juweeltje in handen: een mooi boekje van Bruna, in België nog niet gevonden. Het was van Thomas Heerma van Voss, telg van een Nederlandse schrijversfamilie. Tot nog toe had ik alleen Dokie. Een familiebericht van zijn vader Arend Jan gelezen. Verder werd ik ook getrakteerd op het Boekenweekgeschenk van Esther Gerritsen. Nogmaals bedankt, Jannie!


Thomas Heerma van Voss - Dat wat overblijft
In de wachtzaal van de tandarts viste ik dit verhaal uit mijn tas. Het relaas van een man, Stoltz, intrigeerde me meteen. Na 3 jaar afwezigheid keert hij terug naar Amsterdam, waar alles fout liep. Angstig wandelt hij naar een café waar zijn inmiddels volwassen dochter een concert geeft. Zullen de mensen hem herkennen? 

Algauw blijkt dat het verleden Stoltz zal inhalen. De lezer komt te weten dat hij bijlesleraar was en dat een leerlinge hem ervan beschuldigd heeft handtastelijk te zijn. Aangezien de waarheid zo gezegd altijd uit een kindermond komt, wordt Stoltz' ontkenning niet geloofd. Ten onrechte? Die vraag blijft overheersen. De verteller laat namelijk nooit het achterste van zijn tong zien, waardoor de lezer op een dun touw balanceert. Je krijgt medelijden met de man, maar dan valt er een roze koek en blijf je toch vertwijfeld achter. Sterk!

Esther Gerritsen - Broer
Ergens had ik al gelezen dat het Boekenweekgeschenk dit jaar heel goed was. Zoals altijd met pas verschenen boeken die ik nog wil lezen, meed ik de meningen een beetje. Maar inderdaad, ik kan de lovende berichten alleen maar beamen. De stijl van Gerritsen is me heel goed bevallen: direct, trefzeker, zonder franjes. 

Wanneer de zakelijke Olivia, financieel directeur, te horen krijgt dat haar broers been geamputeerd wordt, komt er een barst in haar geregeld leventje. Tijdens een aandeelhoudersvergadering wordt ze zo onpasselijk van de gedachte aan haar broer Marcus, dat ze er plots vanonder muist. In een opwelling besluit ze om Marcus te laten inwonen bij haar gezin. Toch is de band met haar broer niet zo hecht; hij is op elk vlak haar tegenpool. Hij huilt gemakkelijk, heeft geen gezin, geen vaste job, geen eigen woonplaats. 

Het knappe is dat Gerritsen deze verschillen nooit echt benoemt of als dusdanig in de verf zet, maar dat de lezer geleidelijk aan te weten komt dat Olivia in vergelijking met haar broer een koele kikker is. Terwijl ze dwangmatig alles onder controle houdt, kan ze niet anders dan merken dat de mensen om haar heen haar onevenwichtige broer meer waarderen dan haar stabiliteit.

Verhaaltechnisch is dit verhaal misschien minder verrassend dan dat van Thomas Heerma van Voss, maar stilistisch heeft Gerritsen de touwtjes stevig in handen. Een perfect voorbeeld van show don't tell.


Deze literaire hapjes (allebei onder de honderd pagina's) waren prima voor mijn druk gevulde vakantiedagen. Ik ben alvast van plan om meer van deze Nederlanders te gaan lezen.

P.S.: Stiekem las ik al 10 boeken uit Nederland of Vlaanderen. Niet slecht, ook al is er dit jaar geen 'Ik lees Nederlands'.


Populaire posts