Waarom ik niet smolt

In 2016 zou ik niet voor lijstjes gaan lezen. Ik zou dikke, veelbelovende romans rustig tot mij laten komen. Dat wil ik nog steeds doen. Alleen ligt er intussen wel een roman op m'n maag.


Het debuut van Lize Spit is een hype, hoewel ze dat zelf een lelijk woord vindt. Enfin. Jubelrecensies, promotie van Das Mag en lange interviews maakten me hongerig naar het boek.

Tijdens de eerste 200 pagina's en begreep waarom iedereen zo wild was van Het smelt. De beschrijvingen zijn raak, de personages levensecht en de nostalgie naar de jaren 90 druipt ervan af (Get Ready, Encarta, Stef Stuntpiloot, Windows '95). Ik ben duidelijk een kind van Spits generatie, we delen ook hetzelfde geboortejaar. Er hing vanaf het eerste hoofdstuk een dreigende sfeer die me niet losliet.

Maar dan verandert er iets. Het verhaal over een opgroeiend meisje in een probleemgezin gaat steeds zwaarder wegen. Ook bepaalde ontwikkelingen en vriendschapsbanden leveren gespannen situaties op. Hier en daar krijg je het gevoel dat de lezer opzettelijk gechoqueerd wordt. Sommige beschrijvingen dragen weinig bij tot het verhaal. Er wordt tijdens een zomer een puberaal spel gespeeld waarvan ik lange tijd de meerwaarde niet inzag. Tot Spit een versnelling hoger schakelt en alles laat knappen.

Het is niet dat ik iets tegen extreme thema's heb. Integendeel. Vaak is dat het soort literatuur dat mijn geest verruimt. Maar bij Het smelt is het verhaal zo rauw, zo bitter en zo troosteloos dat het voor mij ergens ongeloofwaardig werd. Hoe Spit speelt met heden en verleden en aan het einde alles samenbrengt, vond ik wel knap. Maar een vrij heftige gebeurtenis net voor het einde was er te veel aan. Een te gedetailleerd trauma voor mijn tere ziel?

Toegegeven, ik was verbaasd dat ik het zo'n tegenvaller vond. Ik excuseerde me er zelfs voor op Goodreads. Veel lezers vinden het steengoed en in de pers werd Lize Spit tot nieuwe literaire held uitgeroepen. Maar ik ben niet helemaal gesmolten. 



Populaire posts