Uitgelezen: 'Rebecca' van Daphne du Maurier

Zoals ik eerder schreef, ben ik weer druk aan het lezen. Met dank aan de lange meiweekends. Afgelopen week was het dan ook moeilijk om een bepaald boek los te laten. De roman in kwestie is hier Rebecca van Daphne du Maurier. De spannende wendingen, de griezelige sfeer en het herkenbare hoofdpersonage zorgden ervoor dat ik 's avonds graag bleef doorlezen. Een enkele keer kon ik er zelfs niet goed van slapen.


Eigenlijk werd ik een beetje misleid door de korte inhoud. Ik dacht dat het een romantisch Brönte- of Jane Austenachtig verhaal zou zijn. Niets is minder waar. Hoewel het boek wat traag op gang komt, heeft het meer in petto dan je denkt. Het gaat over een jonge vrouw die in Monte Carlo bijna toevallig trouwt met de rijke en eenzame weduwnaar Maxim de Winter. Hij bezit een fantastisch landhuis, Manderley in het zuid-westen van Engeland. Maar het naamloze hoofdpersonage wordt er steeds herinnerd aan zijn eerste echtgenote, Rebecca... Het lijkt alsof Rebecca er blijft rond spoken. Ook het personeel gehoorzaamt nog steeds aan haar.

Manderley zou op 'Menabilly' geïnspireerd zijn (bron).

Terwijl de naam Rebecca als een vloek door het huis gonst, blijft het hoofdpersonage tot aan het einde van de roman naamloos. Een groter contrast kan er niet zijn. Rebecca was immers mooi, intelligent, sociaal en sportief. Daartegenover is de ik-vertelster een onbeholpen jonge dame van lage afkomst. Dikwijls ergerde ik me aan haar verontschuldigingen en haar minderwaardigheidscomplex. Maar gelukkig komt er een ommekeer, die zowel verrassend als naargeestig is.

Al te veel kan ik verder niet prijsgeven, dat zou het verhaal een beetje verpesten. Ik kan wel zeggen dat het in de lijn ligt van enkele andere romans die ik las (tja, ik zie boeken soms moeilijk los van elkaar...). Net zoals in Bruges-la-Morte van Georges Rodenbach, Meuse l'oubli van Philippe Claudel en De hemel boven Parijs van Bregje Hofstede staat de overleden vrouw centraal en wordt ze voortdurend vergeleken met de nieuwe vrouw. Vaak luiden die vergelijkingen iets onheilspellends aan.

Ook de setting is een verpersoonlijking van de overleden vrouw. Blijkbaar spreekt dit genre romans me wel aan, want ik schreef er in een niet zo ver verleden en bachelorscriptie over. Ook nu lees ik deze romans nog steeds het liefst. Als je dus tips hebt, laat maar komen.

Verfilming van Hitchcock

Of ik naar de gelijknamige verfilming van Alfred Hitchcock ga kijken, weet ik niet. Eerlijk gezegd was het boek soms al eng genoeg ;-)

Populaire posts