Aanbeden auteur: Amélie Nothomb

Afgelopen week schreef ik deze recensie over Petronilla, de nieuwste (vertaalde) roman van Amélie Nothomb. Ik was niet lovend, helaas. Ik had het graag geweest, want al sinds mijn jeugd houd ik van deze Belgische literaire dame. Van haar humor, haar vreemde verhalen, haar voorliefde voor grote auteurs, haar getroubleerde jeugd, haar fascinatie voor Japan, haar uitzonderlijke eetgewoontes.

Ik denk dat ik eerst Plectrude (in het Frans Robert des noms propres) van haar las. Een klasgenote (ere wie ere toekomt) had op een meesterlijke wijze het hoofdpersonage gespeeld tijdens een monoloog voor Nederlands. Meteen was ik gegrepen door de sterke bewoordingen, het vlotte ritme en de levenswijsheid van Nothomb.

Daarna las ik Antichrista en was ik nog meer onder de indruk. Dit boek, over een zogenaamde 'beste vriendin' die je herhaaldelijk voor schut kan zetten, zal ik nooit vergeten.

Later las ik Nothomb in het Frans, dat haar nog beter tot haar recht liet komen. Ik zou het iedereen aanraden. Enkele hoogtepunten: Hygiëne van de moordenaar (Hygiène de l'assassin), Met angst en beven (Stupeur et tremblements), Gods ingewanden (Métaphysique des tubes), De verloofde van Sado (Ni d'Eve, ni d'Adam), Zwavelzuur (Acide sulfurique), Dagboek van Zwaluw (Journal d'Hirondelle). En waarschijnlijk vergeet ik er nog een heleboel. Geen wonder dat ik van Nothomb bijna een 20-tal boeken in mijn kast heb staan.

Nog later kreeg ik de kans om Amélie Nothomb en haar zus Juliette persoonlijk te ontmoeten tijdens een signeersessie in Rijsel. Als buitenlandse studente vond ik het heerlijk om een bekende landgenote en literaire heldin te ontmoeten. Ze had toen net Le fait du prince geschreven, een boek dat ik wat minnetjes vond, maar dat ik wel gretig liet signeren. En Nothomb? Die was grappig, intelligent en vlot. Toen ik vroeg of ze het niet erg vond om samen op de foto te gaan, antwoordde ze laconiek: 'J'adore les photos amicales!' 


Ook verfilmingen van haar boeken bekeek ik. En van Hygiène de l'assassin zag ik een toneelbewerking in Gent, waar Amélies ouders aanwezig waren. Sommige mensen adoreren zangers, bands of acteurs. Ik kick dan weer op enkele zeldzame literaire ontmoetingen.

Maar de laatste tijd stelt Amélie me teleur. Blauwbaard vond ik een slap afkooksel van Hygiëne van de moordenaar en Petronilla deed me dan weer denken aan Le fait prince. Ook Tuer le père en Een vorm van leven deden me weinig of niets. Nothomb schrijft - naar eigen zeggen - drie boeken per jaar, waarvan ze er één per jaar uitgeeft. Maar misschien herkauwt ze de laatste tijd te veel haar eigen verhalen? Naar verluidt zou La Nostalgie heureuse wel goed zijn, maar dat boek heb ik nog niet gelezen. We zullen zien...

Natuurlijk kan en zal ik mijn childhood hero niet zomaar aan de kant schuiven. Ik blijf haar lezen, zij het met angst en beven.


P.S.: Sorry dat ik Nederlandse en Franse titels zomaar door elkaar vermeld, maar ik heb nu eenmaal de neiging om de titel te zeggen van de versie die ik gelezen heb ;-)

Populaire posts