Uitgelezen: 'Les enfants terribles' van Jean Cocteau
Hoewel ik dit boek van Cocteau ooit kocht bij de aanvang van mijn studies, was het er nog nooit van gekomen om het eens te lezen. En dat terwijl ik het op enkele uurtjes uit had.
Laat je echter niet misleiden door de leestijd. Dit is wel degelijk een literair boek met een speciaal verhaal. Met Les enfants terribles worden een broer en een zus bedoeld, Paul en Élisabeth. Het verhaal vangt aan wanneer Paul een steen vermomd als sneeuwbal op zijn borst gesmeten krijgt, door zijn idool en klasgenoot Dargelos. Door de klap van de sneeuwbal wordt - de toch al broze - Paul ernstig ziek en moet hij thuis blijven (hier moet je als lezer al een eerste "klik" maken, hoezo door een sneeuwbal?).
Zijn zus Élisabeth zorgt voor hem alsook voor hun zieke moeder, die later sterft. Vanaf dan zijn de kinderen aan hun lot overgelaten. Gelukkig kunnen ze op de goodwill van de dokter en enkele verpleegster rekenen. En op hun beste vriend Gérard. Samen halen ze vreemde streken uit en jagen ze zichzelf vaak angst aan.
Later wordt Élisabeth mannequin. Ze leert een vriendin kennen, Agathe, die ook bij hen komt inwonen. De "kinderen" zijn nu eigenlijk volwassenen, maar zijn nog steeds even onbezonnen. Ze halen ook nog altijd gevaarlijke streken uit. Dat een en ander fataal afloopt, voel je dan ook al aankomen. Toch vond ik het einde vrij verrassend.
Het boek dateert van 1925. Dat merk je wel, maar tegelijkertijd zit de roman ook verankerd in de 20ste eeuw. Er is de opgang van drugs ('poison' genoemd), mode en auto's. De pubers blijven langer kind en stellen het volwassen worden liefst zo lang mogelijk uit. Eigenlijk is dit verhaal misschien wel een problematische versie van Peter Pan.
Een goed boek dus, maar ik betwijfel of het bij iedereen in de smaak zou vallen. Desalniettemin interessant leesvoer, voor wie z'n blik eens wil verruimen.
 |
| (bron) |
Zijn zus Élisabeth zorgt voor hem alsook voor hun zieke moeder, die later sterft. Vanaf dan zijn de kinderen aan hun lot overgelaten. Gelukkig kunnen ze op de goodwill van de dokter en enkele verpleegster rekenen. En op hun beste vriend Gérard. Samen halen ze vreemde streken uit en jagen ze zichzelf vaak angst aan.
Later wordt Élisabeth mannequin. Ze leert een vriendin kennen, Agathe, die ook bij hen komt inwonen. De "kinderen" zijn nu eigenlijk volwassenen, maar zijn nog steeds even onbezonnen. Ze halen ook nog altijd gevaarlijke streken uit. Dat een en ander fataal afloopt, voel je dan ook al aankomen. Toch vond ik het einde vrij verrassend.
Het boek dateert van 1925. Dat merk je wel, maar tegelijkertijd zit de roman ook verankerd in de 20ste eeuw. Er is de opgang van drugs ('poison' genoemd), mode en auto's. De pubers blijven langer kind en stellen het volwassen worden liefst zo lang mogelijk uit. Eigenlijk is dit verhaal misschien wel een problematische versie van Peter Pan.
Een goed boek dus, maar ik betwijfel of het bij iedereen in de smaak zou vallen. Desalniettemin interessant leesvoer, voor wie z'n blik eens wil verruimen.
